Ruumte veur de zun

’t Was een kaole,  lange winter, ok al was er dan gien snei.
’t Was een lang en ienzaom veurjaor en de tied die kreup veurbij.
’t Was een veul bespreuken toestand waorvan elk en ien wat vun.
Maar geleidelijk dan komp er weer wat ruumte veur de zun.

Dus ik zing veur dei, allen veur dei….
Doh  brengs weer warmte in mij.
Ik zing veur dei, allen veur dei,
Nou is de winter veurbij !

En d’r is gien mèens van iezer, en d’r is gien mèens van stien.
D’r is gien winnaar, gien verliezer,  d’r was allen maar pien.

Ach, d’r was vanalles gaonde waor gien woorden host veur bint,
Ien gedachte huul oes staonde:   De liefde overwint !

Dus ik zing veur dei, allen veur dei….
Doh brengs weer warmte in mij. 
Ik zing veur dei, allen veur dei !
Nou is de winter veurbij!

Nao een lange nacht vol zörgen gef de zun zien mörgenrood.
En wat zo lang bleef verbörgen gef zuch warm en helder bloot.

En nou duurt het nog maar even to’w weer aodemhalen kunt.
Oh ik hol zo van dit leven dat vandaag opnei begunt.

Dus ik zing veur dei, allen veur dei !
Doh brengs weer warmte in mij.
Ik zing veur dei, allen veur dei,
Nou is de winter veurbij !

(2x, in de herhaling improvisatie 2e stem deur de basismelodie van’t refr.  hen)