Domnee

In de pastorie van Slien, was de kerkeraod bij-ien.
Elk keek glazig wat umhoog, nao aol domnee zien betoog.
( Ja) “Kiek “, haar domnee heur verteld, “Mensen, het is zo gesteld:
Ik bin hier nog een maond of wat, maar dan he’k mien tied hier had.”

Dat bericht dat dee heur zeer. Want hoe kriej non’n domnee weer ?
Men wol daolijk an de struun, want domnees bint er bar betuun.
( dominees zijn er heel erg weinig)
Domnee huulp heur oet de braand: Hie schreef een brief hen d’ Emder kraant.
“Jongs”, hie zee, “Non komt wal klaor. Ej hebt vast een domnee veur neijaor. “

Appie Drenth was drok in’t reur. En toen bracht zien aoldste breur
hum zien schoft op’t erpellaand, mooi verpakt in’n aole kraant.
Ap gung lezen, ap gung, rustig even de tied vergeten.
Toen las hie nao vief snee stoet:
Zie kiekt in Slien naor’n domnee oet !

Appie kwam an’t prakkezeren. Hie dacht: Dat kan’k wal ies proberen.
Domnee wezen is niet zo gek, en Slien dat is wal’n mooie plek.
Want hier op de boerderij is straks toch gien plek veur mij.
Ik laot mij umschoelen hier of daor.
Och, mij dunkt, dat komp wal klaor !

Ap hef daolijk solliciteerd. In zien brief hef hie beweerd dat é host al domnee was.
“ ‘k Zin de beste van de klas.”
Appie leerde dag en nacht.
Het was toch zwaorder dan ‘e dacht.
En toen kwam die brief oet Slien: Zie wollen een preekien van hum zien.

Daor stun Ap nao’n week of wat, op de preekstoel, mooi in’t zwart.
Hie pruut, behalve van de Heer, toch veurnamelijk over’t weer.
Appie stun vol vuur te proten: “ Gij zult non geen erpel poten ! “
“Amen” , zee ‘e zölfs tot slot, ‘Want zie vriest je vast kapot ! “

Maar nao Ap zien leste lied was de raod host blank van’t zwiet.
Later zee ‘e: ’t Gung wat stroef. Ik denk: Ik zing: ‘De boer is troef’
Appie haar zien preek verknooid. En een domnee wuur ‘e nooit !
Maar… hie leert weer hard, oes Appie Drenth.
Non veur landbouwconsulent !