Op de bok

’t luup tegen een uur of negen ’s aovonds en de lucht kreeg al wat
kleur. En bij ’t cafe stunnen vief paar klompen en ien paar stevels
veur de deur, ’t Was slim gezellig en de kastelein schunk bier
as men hum ruup. En tussen zes paar grieze sokken lag een
jachthond die sluup.

Doar zaten Henduk, Albert, Tienus, Jansie, Riekus en Jan-Job,
de lest druug een jagershoedtien met een gemseveer d’r op.
’k Gao een reebok schieten ruup ’e, want ik weet non waor ’e zit,
in Derk zien bossien, mörgenaovend valt ’e um a’j dat maar weet!

’t Zal oes ies nij doen zeden de aanderen, want die herten bint zo loos
en Rieksie gnees: wat zul’t, Jan-Job schöt aorig nuver in de roos.
’t Bleef gezellig in ’t cafe-gien, oh wat haar dat volk een lol,
veural op’t lest, want toen meeg Job zien hondtien twie paar klompen vol!

En d’aander aovond sleup Jan-Jop hen Derk zien bossien tegen zeuven
uur. En toen ’e zat toen dacht ’e : Oh wat is’t hier stil in de natuur.
’k Bin er slim van overtuugd dat hier die reebok kommen zal,
en hie was’m in verbeelding al an’t slachten op de stal.

En toen zo-in-iens: gekraakt in’t bos, het gung er slim um heer
en Jan-Job dacht: Oh daor komp ’e en hie richtte zien geweer.
Maar toeg zag ’e deur de kieker twie paar klompies naost mekaar,
Het waren Jans en Rieks, die wollen ies zien of Joppien al wat haar.

Oh wat wuur Jan-Joppien hellig, maar hie huul zukzölf maar in. hie
dacht: ik moe d’r maar met proten, schelden hef ok niet veul zin.
En wat later zee’e vriend’lijk: nou jongs, stap maar ies weer op.
Maar hie dacht: het liefst dan hou ik je twie bulten veur de kop.

Toen die jongens dan weet vot waren wuur toch weer prachtig stil
en hiel misschien zo dacht Jan-Job, dat ’t bokkien toch nog kommen wil.
Toen stun Albert zomaar naost hum en die zee: Goeidag Jan-Job,
’k heb mien hond hier even de bos in jagt, die zöcht je’m wal even op.

’t is jao geweldig zee Jan-Job, over je hondtien niks as lof! Hie Dacht:
en a’k dat siepien zie, ik schiet ’m zo de kop er of!
Toen hef ’e alles bij mekaar pakt en is op’t cafe angaon.
Hie was zo dronken twie uur later dat ’e scheuten hef op de maon!

Toen kwam de plietsie en die hef Jan-Job het schieten maar belet
H ie scheut die iene adjudant nog even een koegel deur de pet.
Zie hebt hum aofvoerd heb’t bureau, daor kwam ’e daodelijk in t’hok
E n zo huul Jan-Job zien woord: hie scheut die aovond toch een bok!