Drèents wichtie

Ach, zun toggeltien wichter, goed vieftig jaor hèèr,
lachend en giebelend en altied plezeer.
Die gek op een jong waren, maar gien jong die als’t wus.
Want ’t an hum vertellen, nee, gienien die dat dus.
Almaol plattelands wichter, almaol in ien klas.
En ien met verplicht een ster op de jas...

En heur wereld was klein.
’t Was heur hoes, ’t was heur straot.
’t Was heur hondtien, heur schoel,
heur speulkameraod.
’t Was een zörgeloos leven under de zun,
umdat zun kind jao niet wus
dat er oorlog bestun.

Bij die noestige boom zung zie vrolijk heur lied.
Bij die boom op de Brink, die er altied nog stiet.
Speulde blikspuit, verstoppertien, ’bok hoeveul horens’.
Zöcht aal jaoren brummels op, hier of daor waorens.
en Drèents pruut zie Drèents, zo aal kinder doe.
en zo als heur pappe, en zo als heur moe.
Een wichtien op klompies, een lief, vrolijk kind.
Argeloos, zo als aal kinderties bint.

En heur wereld was klein.
’t Was heur hoes, ’t was heur straot.
’t Was heur hondtien, heur schoel,
heur speulkameraod.
’t Was een zörgeloos leven under de zun,
umdat zun kind jao niet wus
dat er oorlog bestun.

Hoe aold was zie west nou?
Krap zestig jaor?
Misschien wal al oma.
Waarschienlijk gries haor.
Mien mam haar zie wezen kunt, of van mien maot.
Of van zo veul mensen bij oes in de straot.
een zörgzame mamme, zoas heur mamme doe,
die vöcht veur heur wicht, tot in Polen an toe!

En heur wereld was klein.
’t Was heur hoes, ’t was heur straot.
’t Was heur hondtien, heur schoel,
heur speulkameraod.
’t Was een zörgeloos leven under de zun,
umdat zun kind jao niet wus
dat Auschwitz bestun !