Loebas

Bij Henduk Koops, een boertien waorens achter oet Loeksham
daor lag de pitbull veur de kachel, lekker dik en stram.
Hie neurde wat, hie poesde wat, hie was zo dik tevree,
totdat zien baos de kraant las en het volgende tegen hum zee:

" Nou, Loebas jong, die Gabor, secretaris van de staot,
die wil dat ik je binnen een week of tien castreren laot.
Dat Loebas jong, a’j nog wat wilt, je tied is zo veurbij.
Ik kniep de ogen wal dicht vannacht, ik laot je’n zettien vrij."

De pitbull kreeg de moelkorf um, de achterdeur kwam lös,
en Henduk zee: "zo Loebas jong, non mös maar zien was dös.
Doh huufs dei niet te haosten, doo kres de hiele nacht
um bij de siepies in de buurt te zörgen veur ’t naogeslacht."

Daor woonde ’endtie wieder in’n verbouwde boederij
twee vrijgezelle dametjes, heel vrolijk en heel blij.
Het leven was hier enig op het Drentse platteland!
Alleen die buurman met z’n pitbull was dissonant.

De dames hadden twie poedelties, die hadden ze ook al jaren
en Henduk haar ies zegt tegen heur dat dat gien honden waren.
Toen hadden zij roepen van: "Lompert ! " En meer van zuk soort woorden.
En Loebas wol maar al te geern die poedelties vermoorden.

Daor luup ’e nou oes Loebas, de hond van Henduk Koops,
in ien streep op de poedels an, want ien d’r van was loops.
Het bint wal dikke trutten, dacht Loebas, met heur permanent,
maar als zun ding mar loops is bi’j daor gauw genog an wend.

De hondties zaten in’n kennel met twie meter gaos er veur.
En Loebas dacht: "Daor vruut ik mij toch zo even under deur"
Maar halfweg kwam’e met de moelkörf vast te zitten in’t draod.
D aor stun’e, met de kop in’t hok en met de kont op straot.

Wat gung’t er hèer daor achter’t hoes en op dat late uur.
en beide poedelties die wuren aal kwaojer op den duur.
Daor ha’j de dames en die rupen; "Naar buiten jullie twee" en
daornao hebt die poedels Loebas beten in’n hiel gevulig stee

Henduk hef, nao veul gedoe , nog midden in de nacht,
de zwaorgewonde Loebas naor de dierenarts toe bracht.
Die Hef hum daolijk underzöcht en Henduk kun wal reren
toen as die viarts zee: "Ik huuf hum niet meer te castreren"

Henduk hef een brieve schreven hen Gabor in Den Haag,
waorin ’e schreef: Die poedeltjes zijn ook een ware plaag.
Mien pitbull duurt de leste weken host niet meer over ’t straot!
dat, Gabor, ik haar dacht da’j poedels ok maar oetstarven laot

Oh Gabor jong, wat heb ik van dit alles een verdriet!
Oes Loebas het non Loe, de bas die is ’e kwiet !